Eva Aulman živi na relaciji između Štutgarta i Firence, dva grada bogate istorije i još bogatije kulture. Ova okolnost pomaže joj da u svom likovnom rukopisu i izrazu pomiri nemačku ekspresivnost i italijansku minucioznost i smisao za detalj. U središtu epohe ekspresionizma, kako u literaturi tako i u likovnim umetnostima, preovladavale su opšte teme kao što je rat, destrukcija i egzistencijalni strah, ali i one na čisto ličnom planu, kao što su ljubav i ludilo, patnja i smrt.

      Dominantna tema u grafikama Eve Aulman tiče se stvaranja i postojanja sveta, smisla života i smrti. Okretanje toj temi vidim kao dugo putovanje u minulo vreme, u noć istorije, na sam početak svih početaka. Imam utisak kao da je umetnica gledajući kako neumitno ističe vreme na peščanom satu naglo preokrenula klepsidru u nastojanju da uhvati trenutak kada je počelo razaranje primordijalnog stanja. Taj trenutak poremećaja, koji Grci nazivaju bolešću, Indusi zatamnjenjem uma, a Jevreji pojavom greha, bio je trenutak pobune tvari protiv Tvorca. A prva posledica pobune bila je očajanje nad istinom, kako kaže mađarski filozof Bela Hamvaš.

      Pretpostavljam isto tako da se jedan od podsticaja za ovakav obrt i ovakvo putovanje krije i u samom imenu umetnice, prvom biblijskom ženskom imenu. Eva Aulman nas, dakle, vraća na prva poglavlja izveštaja o stvaranju sveta i stvaranju prvog ljudskog para. Ali taj prvi ljudski par, Adam i Eva, u njenoj interpretaciji nisu nagi ljubavnici, prekriveni smokvinim lišćem, izgnanici iz raja, kakve srećemo u dugoj povesti slikarstva, pa čak i kod modernih umetnika, kakav je recimo Klimt ili karikaturalni Botero. Mi na grafikama Eve Aulman ne vidimo njihova tela, već samo njihova lica. Na njima su ispisane sve emocije, utisnuti grč i strah, urezani unezverenost i izbezumljenost. A pred njima, na dlanu ili u vazduhu, lebdi uzbrani plod drveta poznanja dobra i zla, odnosno jabuka, kako se to uobičajeno smatra i kako to čitamo u nazivima ovih grafičkih predstava. Ali oblik toga ploda je skoro neprepoznatljiv, ispražnjen, natruo. Skoro da su takvi i drugi plodovi i biljke, kao što su takvi i drugi likovi koje Eva Aulman crta sa zavidnom majstorskom veštinom. To dokazuje da iz pobune nikada ne može proisteći svetlost, da još jednom citiram Belu Hamvaša.

      Na kraju treba reći i to da su neki kritičari u grafikama Eve Aulman prepoznali uticaj znamenitog nemačkog umetnika dvadesetog veka Horsta Jansena, što se ne može poreći, ali ono u čemu ga je ona, ako ne nadmašila, ali ono bar dopunila, svakako je prošireni krug vrlo ozbiljnih i dubokih tema i filozofska poruka, tako nužna i nedostajuća kod umetnika našeg vremena.

                                                                                                                    Zvonimir Kostić Palanski


Art galerija Doma kulture Aleksinac
17-29. avgust 2016. god.
Otvaranje izložbe u sredu, 17.8. u 19h.